БРАНЕ МОЗЕТИЧ

***
Те видов како бавно се движеше кон предниот дел, луѓето свечено стануваа, беше темно, во далечината лесно пливкање на езерото,
коешто по работ беше зарастено и тогаш, пред 36 години, јас,
којшто бев млад поет, незначаен, како и денес, несигурен, најчесто некаде во позадината,
којшто и сега така седам покрај ѕидот од таа црква зашто ми пречат светлата, тогаш не беа толку,
којшто тешко пропаѓав во водата, низ каллта, но сепак терав напред, никакви луѓе,
коишто денес се излежаваат по лежалките како некои победници во борбата,
којашто никогаш не постоела, само водата што се слева во реката и ти,
којшто седнуваш со помош на своето младо момче, во раката има гитара,
којшто секогаш е покрај тебе и те поддржува тебе,
којшто после мозочни удари и сите цигари одиш несигурен, а потоа читаш како од оној свет и со сигурност не О, дечко сладок, дај ми го својот газ,
којшто сега постојано се врти околу тебе за да може подоцна откога ќе заврши сè, а ти си истоштен, да те одведе во вашата хотелска соба,
којашто без двоумење е свртена кон езерото и далечината преку ридиштата, за да легнеш гол пред него,
којшто го молиш О господаре те молам дај еби ме вака со својот ритам, треперејќи пробивај и потскокни откога ќе го потргнеш и туркај,
а сега гласот твој има ехо под сводовите на комунистичката власт,
којашто со сè се согласува и никој не запнува, дури и се шири легендата дека си дошол со бела лимузина и дека си излегол сосема гол, а што јас
којшто го задржував здивот во темното, ни видов ни слушнав, приказнава најверојатно се создала децении подоцна,
коишто се вртеа со неверојатно брзање и денес би те исплукнале како што ме исплукнаа и мене,
којшто сега се враќав во хотелската соба и ме пратеше
стројно момче, токму до вратата, ненадејно,
којшто намина што не можев ни да сфатам,
и којшто не се вовлече внатре и не се фрли гол на креветот,
О, господаре,
којшто повеќе посака да ме погледне бесно, ми се фрли директно во очите, острите стрелки пробиваа во мене и се вкочанив,
којшто низ забите шикна како да плука: Ти педер да не си? и беше подготвен да ме турне и да ме изгази, а ти
на којшто не ти е познато тоа време, крунисан, во нежна прегратка на својот гитарист,
којшто никој не го кубел за долгата коса, не го клоцал или онака пропатно не го стрелал токму еден таков,
којшто вчера на негови деветнаесет години пред геј локалот пукал на двајца гејови, среде бел ден,
којшто се исповратил со омразата низ интернетот, ги терал странците дома, педерите во пекол,
којшто го зел татковиот пиштол и на десниот политичар онака, младо момче,
коешто пукало и подоцна пукало и во себе си, директно во глава,
којшто не беше слатко момче, бидејќи во воздухот има само омраза,
и ти,
којшто не знаеш дека лудницата е проширена на сите краишта на светот, ѝ се прикажуваат нови и нови Хитлери на мама, замките за духовите не помагаат повеќе, смирена, хрома,
којашто ти соопштувала: Клучот е на прозорецот, Ален, клучот е на прозорецот.

/Ален Гинсберг/

Превод од словенечки јазик: Соња Цекова Стојановска