ШЕЌЕР

ШЕЌЕР
Повторно паѓа снег. Потсетува на шеќерот во прав со кој мајка ми ги наросува крофните. Градот замрзнал, блеска како сцена од мјузикал. Кучињата завиваат, мирисот на крофни е насекаде во собата. Само, крофните ги нема.
Паѓа шеќер. Градот мириса на крофни. Кучињата пијано завиваат. Некој на вратата затропа. Отворив иако знаев дека не требаше. Таму, една стара жена со црна шамија на главата. Ме праша:
„Ти ли си тој што пишува стихови, дете“?
Не знаев што да ѝ речам. Ја поканив да влезе. Шеќерот беше насекаде по нејзината глава. Стуткано седна на еден од столовите во собата. Повторно ме праша истото прашање. Само кимнав со главата.
Од чантата извади пиштол и го впери во мене. Небитно ми беше дали ќе умрам таа или некоја друга вечер. Вчера се чувствував многу полошо. Мислев дека ќе умрам. Ама ете, требало вечерва. Пред да ме убие почувствував дека треба да ѝ се извинам.
„Се извинувам, што да правам, мојата креативност функционира само врз подлога од негативни емоции“.
Не, не се правдав. Сѐ уште ми беше сеедно.
Каква дарба, какво проклетство. Стиховите се тие што ме докрајчија. Шеќер сѐ уште паѓа. Се лепи за мојата крв што испарува. Крофни.

КАФАНСКА
Над нејзината глава стоеше знакот за забрана за пушење. Можеби најглупавиот знак што некогаш стоел над било која глава во целиот свет. Додека со својата рака ја дофаќаше чашата, изгледаше како да не е свесна за туѓото присуство. Прстите и се замотаа околу неа, а на лицето и се појави чудна насмевка. Искривена. Како да се смееше само на левата половина од својата глава. Ако ја гледаш во профил, застанат од десната страна, таа не се смее. Ако ја гледаш во профил, застанат од левата страна, таа се смее. Среќна е. Толку тешко, речиси невозможно е да се контролира она што се отсликува на лицето. Само искусен читач може да види значење во изразот на непознатиот човек.
На другиот крај од кафаната, зад рамото на мојот пријател ја гледав неа. Мојот пријател е повторно пијан. Се клати како да ќе тресне со главата на масата секој момент. Чудно се придвижува, со својата невообичаено голема глава ја крие неа од мојот видик. Песната го погоди. Ја гледам на секвенци, на секои две секунди. Само тогаш кога во ритмот на музиката ќе ја навали главата на другата страна.
Седеше на масата, незаинтересирано зјапајќи во чашата пред неа. Како сѐ што и беше потребно да се наоѓаше во само едно од тие неколку меурчиња од ликерот кој до пола беше испиен. Од едната страна на чашата остатоци од нејзиниот кармин… наместо на моето тело.
Цигарата чекаше да ги допре нејзините усни. Јас ја кревам чашата. Не сум среќен кога сум пијан, тогаш сум само помалку тажен. Помеѓу нас ѕид од чад. Многу брзо сфативме дека таа ноќ ќе не следи целиот живот.

МАЧКИ ОД ГРАДОВИ
Две мачки минуваат по улица, точно пред да се раздени. Разговараат. Мачките од градовите не се како оние што живеат надвор од нив. Тие не зборуваат само за глувци.
„Сонцето само што не се појавило“ рече црнобелата мачка.
„Со сонцето доаѓаат и луѓето“ одговори другата.
Замолчеа. Едната го протресе носот како да намириса нешто вкусно. Црнобелата го забележа тоа и веднаш ја праша.
„Што намириса? Мене ми е затнат носот“.
„Ништо. Мислам дека мојата совест проработи“ одговори другата.
Црнобелата мачка подзастана, па ја загледа чудно.
„Ние сме само мачки. Ние немаме совест“ рече, па продолжија да одат во молк.
Другата мачка беше позната поради невообичаеното чувство за мајчинство и семејство. Таа саботна вечер уби едно од своите мачиња за да го изеде. Беше премногу гладна. Кога црнобелата мачка ја праша каде се нејзините мачиња, другата мачка и одговори дека веќе и дошло преку глава од мачињата.