ТРИАТЛОН ЗА НАС ТРОЈЦА

ТРИАТЛОН ЗА НАС ТРОЈЦА

триатлон за нас тројца
пена во полната када најавува
нов бран, нов бран
се допираме со колената
фантазираме, црвен монохроматик
намерите истекуваат
во пена што исчезнува
во бањата низ прозорецот долетува
мала димна бомба
не брка од Еден-от
врз влажните тела гневни навираме
ролки, мантили и бандани
подготвени за улиците на кои полетуваме
ја кршиме вратата
таму вистинската револуција
со факели и бајонети ја слави нашата љубов
која како куп книги
по половина час ќе изгори прва
ние тројцата
не ги отплеткуваме прстите
се губиме, па повторно се наоѓаме
пред дивите ловци
додека крајот ни се радува
да го имавме Лувр
ќе трчавме низ него
дека ги имавме Сен Жермен и Мишел
ќе се возевме таму
сепак, пливавме еден кон друг
преку седиштата до платното
каде конечно се сретнавме
во првиот ред, кога пукна
најубаво беше во кадата
додека Маркс не шпионираше
од порцеланот, низ облаци чад
без идеја дека наскоро ќе биде сам
здробен

ПОПОЛНОЌЕН ПАНОПТИКОН

Неговата кожа не пука под камшикот.
Таа добро го познава својот занает.
Пред почетокот
тој влезе
во када полна со замрзнати топчиња
од багремов мед и козјо млеко.
по девет минути
го оковала со бодликава чокер
на колена и на краток поводник
го доведе до црн облак
нејзиниот вкусно наместен кревет
сепак останува празен.

Го врзува околу шипката и ги гасне
своите долги запалени прсти
во пределот на неговите препони
додека виолетова неонка
не прсне од крик и воздишки.

во втората соба на приземје
две тела стопени од дваесет и седум дела
како Рубикова коцка
ја впиваат таа светлина одозгора.

Боите се разградуваат околу нив
па повторно се сложуваат,
кожата е добро подготвена
еластична заштита од каснување.
Горниот дел од телото полека се одвојува
две меки тупаници
десната полна малини, левата боровинки
го тушираат долното тело.

Додека трепнав, се случи
обратни позиции
во стопен мраз.
Металниот слуз се протега
Низ каналот за спојување на бедрата и усните
додека од грлата им никнуваат лотоси
само латиците го слушаат мојот здив низ клучалката.

И додека
никогаш повнимателно
чучев на прстите од босите стапала
Со едната рака потпрен врз влажниот стап
со другата рака го лакирав бродот
мала подморница
која со задоволство би се нурнала во
Потеклото на светот.

Би дал око што гледа се
и потпорна рака
и рака лакерка
за уште еднаш твојот јазик
да заплива во дупчето зад моето уво

УТРО ПО ГОДИНА И ПОЛ

Се будам на влажна трева
пред вашиот заклучен влез
некој синоќа ме стисна и ме изџвака
исплукна изговори и ги излеа по скалите
ми остана здрава шаката додека гледам во облакот
во обликот на твоето тело кое патува се подалеку од мене

Препев од српски јазик: Сашо Огненовски